Πῶς βίωνε ὁ Ἅγιος Πορφύριος τόν πόνο Τοῦ Χριστοῦ
«περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου· μείνατε ὧδε καὶ γρηγορεῖτε μετ᾿ἐμοῦ»
H αγωνιώδης
προσευχή του Ιησού Χριστού στον Κήπο της Γεθσημανή, συνεχίζεται μέχρι
και στις μέρες μας, την συνεχίζει η Εκκλησία μας, οι Άγιοί της. Ο Άγιος
Πορφύριος αγαπούσε πολύ αυτή την προσευχή, ζούσε με αυτή και μας την
άφησε ως παρακαταθήκη για τη σωτηρία όλου του κόσμου. Από την παιδική
του ηλικία είχε μια επιθυμία, μία ευχή. Ήθελε να πονά όπως ο Χριστός και
να κουβαλά πάνω του τον πόνο όλου του κόσμου. Δεν απήλαυσε τίποτα από
τα εγκόσμια και άφησε από πολύ νωρίς τα πάντα στα χέρια του Θεού. Δεν
ήθελε να φαίνεται ποτέ κάτι δικό του, για να μην φαίνεται η προσπάθειά
του. Συνεχώς ένα πράγμα τον βασάνιζε κι έλεγε: “Βλέπω πόσο πολύ μ’ αγαπάει ο Θεός και εγώ δεν μπορώ να τον αγαπήσω όσο κι Αυτός”.
Έτσι
ο Άγιος Πορφύριος πορεύθηκε μέχρι το τέλος της ζωής του μαζεύοντας τον
πόνο όλων των ανθρώπων. Επιζητούσε τον πόνο και το κορμί του υπέφερε και
υπέμενε αμέτρητες αρρώστιες. Ήθελε ο ίδιος να είναι το χωνευτήρι του
πόνου όλου του κόσμου. Προσπαθούσε για τη σωτηρία όλων. Ήθελε “πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν”. Συνέχεια 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου